10:44 pm. I want to be honest to myself! I'm not ok, neither gettin' any better. Parang feeling ko ay unti-unti nang nasisira ang aking buhay. Para bang wala man lamang akong nakikitang progress sa aking sarili. Everyday and every night as I'm embracing my bed, iniisip ko,"Ano kaya ang aking mararating? Meron pa nga ba?" These questions are the same bad dreams I'm facing everyday. 
Bakit? Kasi, at this age of 23 ay parang wala pa akong naaachieve sa buhay. Hindi ko nga alam kung makakabalik pa ako ng seminaryo at makagraduate later on. Naaawa lang ako sa aking sarili most especially sa aking pamilya kasi hindi tulad ng mga mas bata pa sa akin: schoolmates during highschools, seminary brothers and colleagues, ay unti-unti na nilang naaabot ang kanilang mga pangarap. At this very time ay meron na silang maipagmamalaki at napakasakit sa akin iyon. Wala akong mapagsabihan na kahit sino kasi ayaw ko na maawa sila at the same time ay mag-alala sa akin. Parang feeling ko na sa aking buhay ay patapon. I'm indeed helpless.
But there is this very wonderful experience experience I had a while ago. As I was making a blog for the daily reflection on Divine Mercy, there is this encouragement na until now is still remain in my head, "The truth is nothing in you life is insignificant to the Lord". 
I know God in this simple way try to remind me na,"walang nasasayang basta pilitin mo lang sumunod sa Akin." I felt relieved at naisip ko na Kailangan ko lang muling magbalik-loob sa kanya and He will make everything in control. 
Kaya sana dapat kong isipin araw-araw na "Yes Lord to your will!"